Americana na tle innych utworów poetki wyróżniają się rzeczowością, stylem zbliżonym – jak zauważył Stanisław Barańczak – do reportażu albo wręcz gazetowej notatki, „skrótowym i z pozoru beznamiętnym”. Ta rzeczowość, wycofanie podmiotu, skupienie na opisie, zamiast na jego interpretacji, nieuchronnie skłania do skojarzeń z twórczością amerykańskich obiektywistów. W Polsce z tego kręgu najlepiej znany jest – dzięki kongenialnym tłumaczeniom Piotra Sommera – Charles Reznikoff; zachęcam przy okazji, aby sięgnąć po poświęcony mu numer „Literatury na Świecie”, który ukazał się latem tego roku. Kiedy czyta się takie wiersze Hartwig jak Pan Porter się upił czy Pianola pana Knoxa, nie sposób nie pomyśleć o Świadectwach Reznikoffa, do których materiału dostarczyły poecie sądowe sprawozdania. Sama Hartwig tłumaczyła Williama Carlosa Williamsa, któremu do obiektywizmu było blisko (uważał się nawet za jednego z założycieli tego kierunku) i który w poezji amerykańskiej bardzo długo pozostawał, jak pisze Sommer, „emblematem zwykłości, rzeczowości, materialności wiersza”.
Tak czy owak, kiedy bierze się do ręki jakikolwiek wybór wierszy Hartwig, nie sposób nie odnieść wrażenia, że americana są w nim czymś osobnym, jakby próbą nagięcia czy zdyscyplinowania własnej poetyki. Podkreśliłbym tu słowo „własnej”: w amerykańskich wierszach Hartwig bez trudu rozpoznamy charakterystyczne cechy jej stylu, a jednocześnie odczujemy ich wyraźną odrębność. Cechuje je większa surowość, konkretność, brak tu obecnych w innych wierszach „zmiękczeń”, gestów łagodzących i harmonizujących opisywane napięcia przez umieszczenie ich na szerszym, metafizycznym tle. Dotyczy to zwłaszcza wczesnych americanów; z późniejszych – może najbardziej wybranego przeze mnie wiersza W podróży.