Otrzymujemy zbiór 10 opowiadań z wyrazistymi bohaterkami i bohaterami, o dobrze nakreślonych idiomach, których łączy jedno: poczucie życia w nieustannym zagrożeniu lub odrętwieniu. „Wszyscy mają blizny” – kwituje wujek Enrika, chłopca z opowiadania inicjującego tom. Rodzi się zatem pytanie: czy ciało jest rzeczywiście powłoką ochronną, czy raczej powierzchnią wystawioną na nieustanne niebezpieczeństwo, która przygniata i ciąży?
Postaci Rejmer tkwią w przemocowych relacjach lub zostają w nie wrzucone, mierzą się z bolesnymi doświadczeniami, zarówno tymi o skali prywatnej, jak śmierć toksycznego ojca lub poronienie, jak i tymi, które dotyczą większej społeczności, np. ze skutkami traumy wojennej na Bałkanach. Ciężar skóry to zatem nie tylko indywidualne przeżycia w skali tu i teraz, lecz także międzypokoleniowe przekazy cierpienia. Często tego łańcucha niestety nie udaje się przerwać i ten, kto jeszcze przed chwilą był ofiarą, zaczyna niespostrzeżenie wchodzić w rolę kata.
Mroczny, duszący, pełen niepokoju i brutalności to świat. Bohaterowie jednak poszukują schronienia w naturze – jak podążająca za lisicą Eliza, bądź odbywają podróże w sfery nieświadomości, niczym Anna dręczona przez śmierdzącą woń swojego ciała, lub Liri, której wydaje się, że ziemia pod jej stopami się trzęsie. Pisarka nie obawia się przekroczenia granic realizmu i wkroczenia na pole baśniowości i magii. Ostatecznie nawet tam, gdzie dzieje się zło, pojawia się miejsce na odrobinę światła i nadziei.
Małgorzata Rejmer Ciężar skóry Wydawnictwo Literackie, Kraków 2023, s. 192
