Czy kodeksy pracy są naprawdę w stanie wyznaczyć granicę, która mogłaby nas chronić? Stwierdzić, co jest dla nas zdrowe i pożyteczne, a co nie? Lekka praca nie istnieje Kikuko Tsumury podejmuje ten – jakże współcześnie nośny – temat w wyjątkowy sposób. Pochodząca z Osaki autorka kreśli swoje obserwacje w słodko-gorzkiej tonacji. Jej powieść aż skrzy się od kąśliwych spostrzeżeń, surrealistycznych wstawek (dobrze przecież znanych w japońskiej kulturze), ale też czułej refleksji o wszelkich sprzecznościach, które definiują nasze (nie zawsze logiczne) zachowanie.
Nie ma dziś lekkiej pracy, i to szczególnie dla trzydziestoparoletniej kobiety będącej narratorką. Każdy rozdział jest tutaj zaproszeniem do innego rodzaju przygody emocjonalno-intelektualnej. Otwiera się przed nami możliwość poznania głównej (i właściwie anonimowej) bohaterki oraz jej ogromnego lęku przed… życiem. Ucieka ona przed codziennością, zatracając się we własnej pracy. Tsumura z mistrzowską precyzją buduje napięcie i prowadzi nas w stronę – niemalże hitchcockowskich – zagadek kryminalnych, aby następnie nakłuć kreowane przez siebie bańki i sprowadzić nas na ziemię. Między wierszami swojej brawurowej powieści japońska autorka zdaje się mówić, że nigdy nie znajdziemy takiej formy zatrudnienia i profesji, w której zawsze będziemy obecni we właściwym rytmie, czasie i miejscu. Nie da się być bezbłędnym, nieomylnym. Nikt jak Tsumura nie uczy tak pięknie o akceptacji swoich lęków, bolączek i ograniczeń.
Kikuko Tsumura, Lekka praca nie istnieje, tłum. Paweł Szadkowski, Wydawnictwo Glowbook, Sieradz 2023, s. 336
