W czasie choroby bezimienna narratorka sięga po pewną książkę i odnajduje w niej dedykację podpisaną przez jej dawną miłość. Ta sytuacja staje się pretekstem do opowiadania o ważnych dla niej ludziach i relacjach z nimi. Każdy z czterech rozdziałów poświęci kolejno: swojej dziewczynie, przyjaciółce, kochankowi i kobiecie, która wyznaczyła jej sposób postrzegania innych.
Intryguje również zwrot narratorki przeciw popularnemu dziś sposobowi konstruowania historii. Rezygnuje z opowiadania z perspektywy „ja”, skrywa się za opisywanymi przez siebie postaciami, dystansuje od nich. Ze swojej pamięci o innych tworzy własną biografię, próbuje odpowiedzieć na pytanie, kim stała się za ich sprawą, i jest zaskakująco pogodzona z tym, że ludzie pojawiają się w życiu tylko na chwilę. Tym samym nie daje się do końca poznać, z każdej części możemy jedynie wyłuskać detale, które ułożą się w jej obraz, będący raczej szkicem niż barwnym portretem. Ten sposób opowiadania staje się literackim mieczem obosiecznym, bo momentami trudno podążać za opowieścią, kibicować (bądź nie) narratorce, poczuć względem niej jakiekolwiek emocje.
Genberg analizuje to, jak inni wpływają na nasze życie, bez względu na to, jak długo w nim uczestniczą. Ostatecznie powieść jawi się niczym zapomniane pudełko, które każdy z nas przechowuje gdzieś na dnie szafy. Gdy czasem zajrzymy do niego, z wnętrza wysypią się wspomnienia i anegdoty, ale gdy odłożymy je na miejsce, po kilku dniach niestety zapomnimy, co było w środku.
Ia Genberg Szczegóły tłum. Dominika Górecka, Wydawnictwo Pauza, Warszawa 2024, s. 144
