Dziękujemy Sofiji Andruchowycz, Wołodymyrowi Rafiejence, Wiktorii Amelinie, Petrowi Jacence, Tarasowi Prochaśce i Ołenie Szeremet, że zechcieli podzielić się z nami swoimi przeżyciami. Wszystkie teksty dostępne są w wersji polskiej i ukraińskiej.
Il. Mitia Feneczkin
Sofija Andruchowycz „Wszystko, co jest w człowieku”
„Po trzech dobach w bagażowym busie na składanych krzesłach, zatrzymujesz się z rodziną w bezpieczniejszym miejscu na zachodzie Ukrainy. Ale część ciebie pozostaje w schronie i z tymi, którzy nie mogą ewakuować się z miast pod ostrzałem lub nie mają wieści od swoich bliskich.”
українська версія тексту доступна тут
*
Il. Mitia Feneczkin
Wołodymyr Rafijenko, „Rocznica naszego ślubu”
„O piątej rano Rosja wystrzeliła pociski samosterujące i balistyczne na Kijów, Charków, Odessę i Dniepr. Wpatrywałem się w wiecznie przestraszone oczy mojej żony i wiedziałem, co będzie dalej: dwie torby rzeczy, ewakuacja, bezdomność i palący wstyd, że twoim językiem ojczystym jest rosyjski.”
українська версія тексту доступна тут
*
Il. Mitia Feneczkin
Wiktoria Amelina, „Obrona powietrzna naszej arki”
„We Lwowie jest dużo uciekinierów z całego kraju. Wielu ludzi ze wschodniej części Ukrainy trafiło tu po raz pierwszy i jestem pewna, że mimo niezwykle przykrych okoliczności zakochują się w naszym mieście. Lwów stał się arką Ukrainy.”
українська версія тексту доступна тут
*
Il. Mitia Feneczkin
Petro Jacenko, „Wojna o miłość”
„My, Ukraińcy, lubimy dobrobyt i spokój, ale jesteśmy skazani na życie w cieniu góry lodowej. W każdej chwili ta bezduszna bryła może się poruszyć i rozgnieść wszystko, w co wierzymy.”
українська версія тексту доступна тут
*
Il. Mitia Feneczkin
Taras Prochaśko, „Czemu zawsze wojna”
„Patrząc na moją całkowicie zdziecinniałą mamę, myślę, że właśnie ona, mało co rozumiejąc, może być nosicielką ważnego przesłania: przecież nie ma znowu wojny, a jest ta sama wojna, wraz z którą ona zjawiła się na świecie. Nie będzie lepszej okazji, by ją zakończyć.”
українська версія тексту доступна тут
*
Il. Mitia Feneczkin
Ołena Szeremet, „Czego nie umiem wytłumaczyć”
„»Jak pani tłumaczy synowi tę wojnę?« – pytają mnie polscy dziennikarze. Jak mogłabym wytłumaczyć ośmiolatkowi, dlaczego ktoś chce nas zniszczyć? Do czego w jego doświadczeniu miałabym się odnieść, żeby mógł to zrozumieć?”
