Choć valter hugo mãe pisze o Portugalii, losy sprzątaczek w całej Europie wyglądają podobnie, grzęzną w potrzasku cudzego życia.
Wieczne życie wpisuje się w nurt posthumanizmu nawołującego do przekroczenia granic człowieczeństwa, do zrozumienia, że bez Innego Nie-Ludzkiego człowiek nie istnieje, bo nie da się go wyizolować spośród reszty przyrody, a zaburzając ekosystem, doprowadza do zagłady wielu gatunków i w konsekwencji zaczyna zagrażać sam sobie.
Korzystając z serwisu wyrażasz zgodę na używanie cookies, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Zapoznaj się z Polityką prywatności.
Zapisz się na newsletter ZNAKu i otrzymaj sprawdzone przez nas polecenia książkowe, inspiracje kulturalne i pomysły na weekend – zupełnie za darmo.